Eerst wil ik mij even voorstellen: ik ben Ruud Snethlage, de enig overgebleven en daarmee de oudste oom van Madeline.
Madeliens moeder was mijn oudste zusje Wil, die in 1949 trouwde met Co Vriens .Het duurde niet lang of Wil was in verwachting van jou. In Mei 1951 was ik op schoolkamp met mijn vierde klas gymnasium van het Kennemer Lyceum in het zomerkamp de Paalberg in Ermelo. De hele klas was op de hoogte van jouw aanstaande komst en wilde met mij wedden om het geslacht van de komende baby. Alle klasgenoten waren er van overtuigd dat het een jongen zou worden, ik had als enige mijn geld op een meisje gezet. Je werd geboren in het Elisabethgasthuis in Haarlem ( de bevalling werd geleid door Dr. Melchior ); ik had dus gelijk gehad en verdiende heel wat centjes met mijn weddenschap! Je kreeg twee broertjes Onno en Ruud, die in de vroedvrouwenschool in de Camperstraat in Amsterdam geboren werden. Jij werd enige jaren later, samen met Onno, strooistertje tijdens ons huwelijk in Amsterdam.
Na een jaar in Utrecht ,waar je vader afstudeerde als tandarts, verhuisde de familie Vriens naar Amsterdam eerst in de Churchillaan, later in de Gerrit van der Veenstraat en tenslotte in Warmelo in Buitenvelderd. Je hebt daar met je ouders en broertjes een gelukkige jeugd gehad.
Toen je zestien was geworden, nodigden tante Christy en ik je uit in Utrecht, waar wij inmiddels woonden, om dit feit samen met jou te vieren ,waarbij het geld dat ik verdiend had met de weddenschap over jouw geboorte, werd besteed. We gingen uitgebreid eten bij van Angeren en daarna naar de bioscoop.
Je groeide op tot een lieve jonge vrouw, die erg op haar moeder leek en trouwde met Godard. Zijn werk voerde jullie naar verre oorden, zodat we elkaar niet heel vaak hebben kunnen zien. Uiteindelijk streken jullie met je drie lieve kinderen neer in Maastricht, wat voor ons ook niet bepaald naast de deur was. Toch hebben wij goede herinneringen aan jullie tuinfeest in Meerssen en de housewarming in Maastricht. Jullie kregen een huis in Frankrijk waar we het huwelijksfeest van Wouter mochten meemaken.
Tot ons aller grote schrik en verdriet ben je enige tijd geleden zeer ernstig ziek geworden. Tijdens een periode waarin je je wat beter voelde brachten jullie, eind vorig jaar, ons een bezoek in Almelo. Ons etentje met elkaar in het Theaterhotel is nu een extra dierbare herinnering geworden! Het was de laatste keer dat we bij elkaar waren. Daarna hebben we nog frequent telephonisch contact gehad. Je hebt deze ellendige ziekte als een heldin gedragen!
Lieve oudste nicht, hoewel je de strijd verloren hebt, heb ik toch het gevoel dat je nog altijd om ons heen bent en dat je het volgende tot je geliefden zou willen zeggen.